अंतरंगात खोलवर कुठेतरी दडलेली
आणि वेळोवेळी मला छळणारी...ती प्रतिभा कुठे गेली ?
अंधारात चाचपडताना आशेचा किरण बनून
माझ्या रोमरोमी जळणारी...ती प्रतिभा कुठे गेली ?
कधी वसंत कधी शिशिर बनणारी
कधी आपुलेच रंग उधळणारी
आपल्याच धुंदीत जगणारी
सावलीहून अधिक साथ देणारी
कधी जगण्याचे साधन होणारी
कधी श्वासांची जागा घेणारी
दु:खात अधिकच उफाळून येणारी
आणि सुखात भरभरून देणारी
...एका अपघाताने का प्रतिभा नाहीशी होते ?
मी जिवंत आहे म्हणजे ती ही आहेच...!
प्रतिभा अशी मरणार थोडीच...
कदाचित मी गेल्यावरही असेल ती इथेच
माझ्या आठवणींची शिदोरी बनून...
