आहे माझी एक वेडी मैत्रीन. पाण्‍या सारखी निर्मळ,
आणि खुपच प्रेमळ.
मला ती खुपच जिऊ लावते,
स्‍वता पेंक्षा जास्‍त माझीच काळजी ती घेते.
असे वाटते ती प्रत्‍येक वेळेस माझ्याचकडे पाहते हे,
आणि प्रत्‍येक वेळेस तीला माझीच चिंता खाते हे.
ती माझ्याशी बोलतांना थोडी गोंधळते,
तिच्‍या मनात दुसरच असत आणि मला तिसरच सांगुन बसते.
मीही तीचे मनातले सर्वकाही ओळखत असतो,
पण मुद्दामच विषय बदलत बसतो.
क्षणो क्षणी मलाही तिचीच आठवन येते,
आठवल्‍यावर माझे मनही तृप्‍त होते.
प्रत्‍येक वेडेस मला ती नव नविन कविता लिहायला सांगत असते,
नाही लीहीली तर न बोलण्‍याची धमकीही देत असते.
मीही तीचा शब्‍द पाळण्‍याचा अतोनात प्रयत्‍न करतो,
तीच्‍या प्रेमळ भावनानपुढे शेवटी मी हरतो.
मी तीच्‍या प्रेमळ धमक्‍यांना थोडसका होईना घाबरत असतो,
प्रत्‍येकाच्‍या नशिबात अशी मैत्रीन नसते,
अभिमान वाटतो मला ती मला मित्र माणते.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा